بر خلاف بسیاری از امامان جمعه در جمهوری اسلامی که معمولا سعی می­ کنند تا مشکلات اقتصادی مردم را به مسئولان نظام یادآوری کنند، آقایی در یک سخنرانی اعلام کرده است که: هرچند گرانی‌های اخیر، مایه درد و رنج است؛ اما اگر شما آخ بگویید، دنیای استکبار می پندارد که به اهداف خود رسیده است.‌ از این روی، شما آرزوی یک آخ را بر دل دشمن بگذارید و صبوری کنید.

خوب است به این آقا که هم استاد حوزه و دانشگاه است؛ هم امام جمعه تهران است؛ هم عضو مجلس خبرگان است و ...، یادآوری شود که راه حل مسأله در پاک کردن آن نیست، و برای ناامید کردن دشمن، باید سیاستهای اقتصادی را درست کرد، تا مردم آخ نگویند؛ نه این که کرامت انسانی یک ملت با تحمیل فقر و فلاکت لگدمال شود و سپس از آنها بخواهیم که آخ نگویند. دیگر دوره فرافکنی گذشته است و مردم درک می کنند که احتمالا دیگر به صورت کامل، کار کار انگلیسی ها نیست؛ و ریشه بخشی از مشکلات را باید در داخل کشور جستجو کرد. آن زمان که جوگیر شدیم و شعارهای فریبنده انتخاباتی ما را به سوی حمایت مطلق از یک فرد کشانید، شاید اگر کمی هم احتمال خطا برای خود قائل بودیم، در شرایط پیش آمده، وضعیت بهتری برای روبرو شدن با مردم نجیب و سربراه این کشور داشتیم و حداقل آزادی گفتن یک آخ را از آنها دریغ نمی کردیم.

بنده در مقابل انتظار سیاسی  این آقا از مردم، یک انتظار اجتماعی از شخص ایشان دارم. ایشان به اقتضای کسوت روحانی، می دانند که بزرگان حوزه در قدیم وقتی که فتوایی صادر می کردند یا یک حکم شرعی را با اجتهاد به دست می آوردند، اگر احتمال می دادند که منافع شخصی آنان می تواند در استنباط حکم شرعی اثر داشته باشد، ابتدا زمینه های آن منفعت شخصی را رفع می کردند و سپس حکم می کردند. حال این آقا که چنین خواسته ای را مطرح کرده، خوب است که در قالب نذر، نیت، یا هر چیز درست شرعی، بر خود فرض کند که: الف) تا سه ماه، بیش از حقوق پایه کارگری از بیت المال (اعم از شهریه حوزی و حقوق دولتی) استفاده نکند؛ ب) در یک خانه استیجاری با همسر گرامی خود زندگی کند و اجاره آن ملک را ماهانه بپردازد. ج) برای رفت و آمد، از وسیله نقلیه عمومی استفاده کند. د) اگر در این سه ماه بر خودشان یا همسر گرامی ایشان بیماری عارض شد، از سفارش ها و عنایات ویژه استفاده نکرده و همانند شهروندی عادی از بیمه متداول در جامعه استفاده نماید. هـ) اگر در طول این سه ماه همانند یک شهروند عادی این جامعه زندگی نمود، و در پایان سه ماه، جان به سلامت برد، و زبان به اعتراض نگشود، آن گاه بنده هم از همگان می خواهم که به ندای ایشان لبیک گفته و از حق مسلم خود برای گفتن آخ و آی و ... چشم پوشی کنند، و دیگر سامان اقتصادی جامعه را از دولت محترم مطالبه نکنند.